viernes, 27 de mayo de 2016

Caminos de silencio

La voluntad define el fracaso, 
esto es, la decisión de seguir intentando, 
la lucha constante y callada, 
en éste mundo frustante, 
pasa desapercibida, 
Imagen tomada de Pinterest
en la mediocridad
reinante. 

En realidad, nuestras conductas, 
al final son siempre narcisistas,
descubrimos que nos hacen sentir bien, 
y por simple conductismo se refuerzan. 

Por eso es adictivo hacer el bien, 
nos hace sentir mejor 
y perdura por la selección natural, 
la evolución refuerza la bondad, 
pues da ventajas de supervivencia. 

Pero...¿qué está bien y que está mal?
depende de enfoques en lo personal, 
en lo colectivo, en lo social. 
Prevenir, curar, 
¿Realmente se puede lograr?. 

¿Seguimos un camino trazado? 
o ¿nos trazamos el camino?...
¿Qué creemos?  ¿Qué razonamos?...
Los razonamientos se transforman en creencias,
estamos diseñados para creer. 

Por ello es más fácil errar que reconocer 
el desacierto. 
Mente abierta, prédica en el desierto. 
Lo cierto es que nada sabemos. 
Y el camino es interior y en silencio...

jueves, 5 de mayo de 2016

Estimo...Lliure



Estimo l'aire que respires,
la llum neta i reflectida,
dels teus ulls il·lusionats,
Imatge presa de Pinterest
al mussitar del teu desig.

Estimo la mar perquè és essència,
de paraules no dites,
presents, perennes,
i hi estimo tu absència perquè tornes.

Estimo la terra, perquè t'alimenta,
et suporta i mai es cansa,
amb un amor,  incondicional, incloent,
i present, com n'és la vida mateixa.

Estimo, el riure de un moment fugaç
com la fel·licitat, que calla
en la rutina de la feina feta,
i de la teva presència absente.

I és que ets omnipresent,
como la llibertat,
que a vegades s'amaga,
però que viu independent.

Estimo els entrebancs,
que ens fan forts,
i que ens uneixen,
provant la nostra força.

Llibertat, com si qual cosa,
existint per  a tu i  per a mi,
que ho sabem,
i la cridem al món.

Som moments d'estimar,
viure, somriure,
somiar i il·lusionar,
gestant la llibertat.



domingo, 1 de mayo de 2016

“Interrogativida”: (versão português) (Jesús Zurita Peralta)


O presente? É um batimento cardíaco, às vezes calmo, às vezes agitado.
O passado? É apenas o CO2, um ar raro, às vezes quente, às vezes frio, às vezes nada.
Um segundo? O momento inexorável que separa o continuo inspiração / expiração, que chega sempre, o tempo exato para deixar ou pegar outra ar sem esforçar-se.
Tempo e velhice? São apenas as alterações, adaptação, mudar de opinião sem perceber.
Lagrimas? Uma constante entre na primeira luz e a última chama.
Riso? Um verso ou parte de uma canção inspirada.
Afirmação? Não há um dia-a-dia, mas se uma vida a vida, uma súplica para a originalidade e individualidade, que grita seja autêntica e não cala. 
Dualidade? Intervalos de ódio e amor, ciúme, raiva, prazer e dor, parte do que andou ou andava. 
Aprendizagem? Sabendo exatamente as circunstâncias de por que erramos, a aprendizagem é o propósito e vontade, um pouco de coragem, um eu posso sempre, é acordar-se e dizer aguente. 
Reflexão? Que esse tempo não volta... mas surgem e brotam novos tempos, novos vôos, novas asas, a cada instante.
E a felicidade? Sem dúvida algo com dor, quase inacessível, algo momentâneo... mas lembre-se que viver é melhor do que ser feliz, e mais fácil.
E uma dica? Tenho varias, "tornar-te quem tu és", "se melhor do quem você é e não melhor do que você é" e, finalmente, lembra "que deve viver apesar de você e... das circunstâncias”.

POA, 28 de avril de 2016.
IMagen tomada de Pinterest 

“Interrogativida”: (Jesús Zurita Peralta)


¿El presente? Es un latido cardíaco, a veces calmo, a veces agitado.
¿El pasado? Es solo CO2, un aire raro, a veces cálido a veces frío, a veces nada.
¿Un segundo? El instante inexorable que separa el continuum inspiración/expiración, que siempre alcanza, para otro segundo, el tiempo exacto para dejar o tomar otro aire.
¿Tiempo y vejez? Son solo cambios, adaptación, mudar de opinión sin percatarse.
¿Lagrimas? Una constante entra la primera luz y la última llama.
¿Risas? Una estrofa o parte de alguna canción inspirada.
¿Afirmación? Que no hay un día a día sino una vida a vida, un ruego por originalidad e individualidad, que grita sé autentico y no calla.
¿Dualidad? Intervalos de odio y amor, de celos, de rabia, de placer y dolor, parte de aquel camino andado o andando.
¿Aprendizaje? Saber exactamente las circunstancias del porque erramos, aprendizaje es propósito y voluntad, algo de coraje, un siempre puedo, un levantarse. Es decir aguanta y continuar, es aventarse.
¿Reflexión? Que el tiempo no vuelve…pero surgen y brotan nuevos tiempos, nuevos vuelos, nuevas alas, a cada instante.
¿Y la felicidad? Sin duda algo doloroso, casi inalcanzable, un instante, algo momentáneo…pero recuerda que vivir es mejor que ser feliz, y es más fácil.
¿Y un consejo? Varios: “conviértete en ti mismo”, “se mejor del que eres y no mejor de lo que eres” y finalmente recuerda “que se debe vivir a pesar de…las circunstancias”

POA, 28 de abril de 2016.
Imagen tomada de Pinterest 

Recomendado

Haiku...Paz

Aceptar todo fluir con la  esencia ... encontrar la paz. Imagen tomada de pinterest